“Koncert” A. Fredry to przemiła jednoaktowa komedyjka z wplecionymi przez samego Fredrę hitami operowymi. Spektakl z pogranicza teatru i opery.

Reżyseria – Dariusz Taraszkiewicz
Produkcja i scenografia – Jarosław Wewióra
Kostiumy – Dorota Wewióra
Choreografia – Sabina Langner

Wykonawcy:
Justyna Bujak – sopran

Jarosław Wewióra – tenor

Trio fortepianowe Arte Creatura:

Katarzyna Rzeszutek – fortepian
Elżbieta Skrzymowska– skrzypce
Agnieszka Bator-Skowrońska – wiolonczela

Jednoaktowa komedia Fredry pt. „Koncert” to przykład połączenia komedii salonowej i koncertu, gdyż pisarzowi w swej własnej twórczości brakowało najbardziej muzyki. Anegdota mówi też, że same koncerty bywały dla pisarza nudne, dlatego postanowił ubarwić je fabułą. Fredro połączył więc dwa typy ulubionej rozrywki: komedię i koncert, podczas którego, jak sam zasugerował, utwory powinny być śpiewane w języku włoskim. „Koncert” przedstawia historię małżeństwa zawartego z inicjatywy rodziców, gdy małżonkowie byli jeszcze bardzo młodzi. Pan młody zaraz po ślubie wyjeżdża za granicę, jednak po 5 latach wraca i poszukuje swojej żony. Ta jednak nie czeka na męża bezczynnie i również realizuje swoje pasje.

Aleksander Fredro (20.06.1793–15.07.1876) – to polski komediopisarz, bajkopisarz, pamiętnikarz, poeta żyjący w XIX wieku.

Fredro prowadził ciekawe i bujne życie. Pochodził z bogatej rodziny, uczył się krótko, a już jako 16-letni chłopak wstąpił do armii napoleońskiej Księstwa Warszawskiego. Po kilku latach dostał się do niewoli rosyjskiej, z której udało mu się uciec. Za zasługi otrzymał Złoty Krzyż Virtuti Militari i Krzyż Legii Honorowej. Armię opuścił w 1815 i zamieszkał w majątku ojca niedaleko Lwowa. W 1828 poślubił Zofię hr. Skarbkową, z którą miał dwoje dzieci. Fredro bardzo dobrze radził sobie w spawach finansowych, prowadził też ożywione życie publiczne. Lata 1850–1855 spędził z rodziną w Paryżu. Był członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk, od 1873 członkiem Akademii Umiejętności. Zmarł 15 lipca 1876 we Lwowie, którego był honorowym obywatelem.

Fredro napisał kilkadziesiąt utworów scenicznych – znakomitych komedii, fars, grotesek i wodewilów. Najbardziej znane to „Zemsta” (1833) i „Śluby panieńskie czyli Magnetyzm serca” (1833). Jego utwory są pełne ciepłego humoru i często dotyczą kwestii wyboru małżeństwa z miłości czy też zgodnie z wolą rodziny – dla pieniędzy.

Pisarstwo Aleksandra Fredry jest do tej pory cenione, jego sztuki były wielokrotnie wystawiane w największych polskich teatrach, niektóre doczekały się też realizacji filmowych. Wiele strof z dzieł pisarza weszło do języka codziennego: „wolnoć Tomku w swoim domku”, „jak ty komu, tak on tobie”, „szanuj zdrowie należycie, bo jak umrzesz, stracisz życie” i bodaj najbardziej znane: „jeśli nie chcesz mojej zguby, krokodyla daj mi luby”.